David is kunstschilder, geen schrijver
Veel schilderijen van David zijn zonder titel. Niet zozeer bewust gekozen, maar gewoon omdat hij het moeilijk vindt een titel voor zijn schilderijen te bedenken. ‘Ik ben nu eenmaal geen schrijver maar schilder. Bovendien geeft het de kijker de ruimte om zelf te bedenken waarover het schilderij gaat.’

David Henderson was een van de deelnemers aan onze kunstbeurs in november. Hij viel op door zijn indrukwekkend werk met subtiele kleuren dat veel mensen heel mooi vonden. Het bijzondere aan zijn werk is dat het volkomen abstract is, maar dat je je als toeschouwer al snel een beeld vormt van waarover het zou kunnen gaan. David vindt dat wel opmerkelijk omdat zijn uitgangspunt eigenlijk nooit iets specifieks is. Hij zoekt zijn vorm niet in de natuur, in het dagelijks nieuws of een ander aanknopingspunt, maar gewoon in zichzelf. Hij laat het tijdens het schilderen ontstaan. ‘Tja, en waarover gaat het dan? Dat weet ik eigenlijk niet. Het is wel apart dat ik in woelige tijden, als er veel gebeurt, ook productiever ben. Dus misschien dat er in mijn hoofd toch een sturing ontstaat die inhaakt op het moment zoals het zich voordoet. Ik begin meestal met het kiezen van de maat van mijn schilderij en of ik het op doek of papier doe. Daarna zet ik een basiskleur op die ik later wil laten terugkeren en werk van daaruit laag over laag verder. Het lijkt een beetje op beeldhouwen.
Steeds wordt er een stukje kleur afgedekt, of weggelaten. Vaak gebruik ik ander materiaal zoals zand om de lagen reliëf te geven. Hierdoor ontstaat een texturebeweging. Door al het materiaal dat ik er tijdens het werken aan toevoeg, worden mijn schilderijen meestal heel zwaar.’ Lachend laat hij voelen hoe zwaar een schilderij is.

Schilderen geeft rust
Kleur en beweging zijn de taal van Davids schilderijen. Soms wordt er voorzichtig een horizon aangegeven, waardoor het voor menigeen een landschap wordt. Meestal laat hij die horizon achterwege. Wel werkt hij altijd op een doek dat breder dan hoog is, wat dus in principe al iets van een landschap in zich heeft. ‘In mijn puberteit heb ik graffiti gemaakt. Niet van alleen dat handtekeningenwerk, maar echt exclusief spul. Ik denk dat ik daardoor ook meer geneigd ben in de breedte te werken. Ik weet natuurlijk niet of het echt daarmee te maken heeft, maar het zou zomaar kunnen. Toen ik een jaar of tweeëntwintig was, groeide ik er uit en ben ik ermee gestopt.’ Graffiti en grafisch werk liggen dicht bij elkaar. David ging zich daarna met grafisch werk bezighouden. Ook ging hij schilderen. Hij kocht op aanraden van kenners ‘echt goed katoen’ in Bussum, timmerde eigenhandig een frame, spande de katoen erop en ging gewoon aan de slag, zoals hij dat noemt. Al snel bleek dat hij door naast zijn hectische baan te schilderen, innerlijke rust vond. Net als bij zijn andere passie, pianospelen. ‘Ik trek me te veel aan van de onrust en de stressvolle wereld om mij heen. Ik vind de rust die ik zoek zodra ik de kwast in mijn handen heb. Daarom heb ik uiteindelijk besloten me alleen met schilderen bezig te houden.’ David schildert iedere dag, soms een uurtje en soms de hele dag.

Eigen tempo
Op de vraag waarom hij alleen abstract werkt, vertelt hij: ‘Abstract schilderen geeft totale vrijheid. Als je figuratief schildert dan moet het ook ergens op lijken. Als bijvoorbeeld een hand of een oog in je schilderij niet lukt, dan ga je zitten pielen. En dat wil ik niet. Zo’n horizon is eigenlijk voor mij al meer dan genoeg. Meer moet het ook niet worden.’ Meestal werkt hij aan twee doeken tegelijk. Als hij even niet weet hoe hij met het ene doek verder moet, draait hij het om en laat de tijd voor zich werken. Hij wil sowieso niet de druk voelen dat iets af moet. Als het af is, weet hij dat. De beweging die hij zocht, zit erin en dan is het een kwestie van ervan afblijven. ‘Als het lijkt dat het niet lukt, ben ik ook niet iemand die snel opgeeft. Ik ga gewoon gestaag door. Tot het gevoel ontstaat: dit is af. En dan is dat meestal ook zo. Waarover ik echt heel lang moet nadenken is een titel voor mijn werk. Ik vind dat heel moeilijk. Daarom hebben mijn schilderijen die bijna nooit. Ik laat dit liever aan de mensen zelf over. Dat bedenken is misschien makkelijker als iets figuratief is. Maar met abstract kan het eigenlijk alle kanten op en ik ben niet iemand die dat sturen wil. Ik denk zelfs dat het eerder een kracht is dat het geen titel heeft.’

Geen regeltjes
Kunst werd hem met de paplepel ingegeven. Zijn vader was zeefdrukker. Toen David klein was, kwamen veel kunstenaars bij zijn ouders over de vloer. Hij was daardoor behoorlijk gefascineerd. Hij denkt dat hij toen al heel veel leerde. In die tijd bedacht hij al dat hij later kunstenaar wilde worden. Hij gelooft trouwens niet echt in een opleiding tot kunstenaar, hij heeft nooit een kunstopleiding gevolgd. Volgens hem is een opleiding altijd iets waar je regeltjes krijgt opgelegd waaraan je moet voldoen. En regeltjes, daar heeft hij niet zo veel mee. Die krijg je volgens hem al opgelegd zonder dat je het weet. David wil alles openhouden en vrij zijn in zijn hoofd.

Tekst: Lida Geers – Foto’s: Lida Geers & David Henderson